บันทึกการอ่าน
วันพฤหัสบดี ที่ ๓๐ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๕๖๐
วันพฤหัสบดี ที่ ๓๐ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๕๖๐
เรื่อง บ้านหลังสุดท้าย
ทุกคนเริ่มหมดแรง สองขาแถบจะก้าวไม่ออก
อ่อนเพลียทั้งสภาพร่างกายและจิตใจ เมื่อไรจะถึงบ้านใหม่ พ่อทำไมถึงอยู่ไกลอย่างนี้ หนู ไม่อยากไปที่นั้นเลยหนูกลัวว่ามันจะไม่ใช่บ้านใหม่ของเรา
ฟ้าบอกพ่ออย่างท้อแท้ แต่ความหวังยังไม่สิ้น เพราะสิ่งที่ปรากฏอยู่ในสายตาตรงหน้าทุกๆคนคือแนวป่าหนาทึบฟ้าย่างกรายเข้า
ไปสู่บ้านใหม่ที่สมบูรณ์ ฟ้าวิ่งไปยังลำธารที่ได้ยินอย่างรวดเร็ว
เขม้นมองหาอะไรอย่างหนึ่งที่คุ้นเคย สวัสดี เจ้าปลาน้อย
ฟ้าเอ่ยทักทายฝูงปลาอย่างดีใจ เด็กน้อยฟ้ากระโดดโลดเต้นไปมา
ฟ้าวิ่งไปทั่วจนมาหยุดยืนอยู่ริมลำธารอีกครั้งหนึ่งก็รู้สึกถึงความเย็นฉ่า
ของสายน้ำกำลังเล่นน้ำเพลินๆก็ต้องสะดุ้งเพราะเสียงร้องเรียกของพ่อ
และขึ้นจากน้ำทันทีเพราะรู้ว่าจะต้องไปผจญภัยในป่ากับพ่ออีกครั้งหนึ่ง
รอบๆฟ้าและพ่อมีแต่ต้นไม้และเสียงร้องของสัตว์หลายชนิด ฟังแล้วชั่งไพเราะ
ฟ้าได้แต่ภาวนาให้ป่าผืนนี้เป็นป่าที่สมบูรณ์ตลอดไป
สาระสำคัญ “เราจะต้องดูแลรักษาสิ่งล้ำค่าให้อยู่คู่กับเราไปนานๆ”
ที่มา:
เนาวรัตน์ ธีรกุลพิสุทธิ์.บ้านหลังสุดท้าย.สำนักโรงพิมพ์
คุรุสภาพร้าว.๒๕๕๓